Laten we een ding voorop stellen: het gaat niemand iets aan hoe een ander zijn of haar leven inricht. Probeer bemoeizuchtige vragen over uw kindervrij zijn te beantwoorden met varianten op “Pardon?” of “En waarom denkt u dat u dat wat aangaat?” Zoals Disraeli al zei: “Never apologize, never explain.”
Soms ontkom je echter niet aan een discussie. Daarom geef ik hier mijn eigen antwoorden op veel voorkomende vragen:
“Waarom wil je geen kinderen?”
Mensen die wel graag kinderen willen wordt nooit gevraagd waarom. Dat geeft al te denken.
Ik heb geen specifieke reden waarom, al kan ik er zo een paar dozijn opnoemen: er zijn al veel te veel kinderen (en volwassenen) op de wereld, ik wil andere dingen doen met mijn leven, ouderschap is een dure hobby en daar heb ik er al genoeg van.
Maar het komt allemaal hierop neer: ik wil ze gewoon niet. Ik heb nooit enige moederneigingen gehad en geloof niet dat ik die ooit zal krijgen.
“Maar je hebt toch wel eens gehoord van de biologische klok…?”
Ja, daar heb ik van gehoord, maar ik geloof er geen barst van. Althans niet in de zin van ‘de biologische klok is een fysiek fenomeen dat ervoor zorgt dat een vrouw een plotselinge kinderwens krijgt.’
Volgens mij zijn vrouwen die de biologische klok aanhalen als reden waarom zij kinderen kregen niet gewend om de verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen beslissingen.
Als je alleen maar vaag denkt “Ach, kinderen kan altijd nog” en er dan op je 35ste achter komt dat het nu of nooit is, kun je best in paniek raken. Dat wil niet zeggen dat je lichaam schreeuwt om kinderen.
Met dank aan de makers van Fokke en Sukke
“Ben je niet bang dat je spijt krijgt?”
Weer een vraag die nooit aan een zwangere vrouw gesteld zal worden. En geen wonder: spijt hebben van kinderen krijgen is een van de grootste nog bestaande taboes.
Ja, die ouders zijn er. Als er anonieme enquetes worden gehouden duiken ze op: mensen die toegeven dat ze geen kinderen zouden nemen als ze alles nog eens over mochten doen. Gek, tijdens een etentje hoor je dat soort geluiden nooit…
Hoe dan ook: nee, ik ben daar niet zo bang voor. Dit is een weloverwogen beslissing, en dat ik er ooit op zou willen terugkomen lijkt mij even waarschijnlijk als dat ik ooit erom zal rouwen dat ik geen animeermeisje ben geworden. En mocht ik spijt krijgen, tja, jammer dan. Het nemen van beslissingen en het accepteren van het risico dat je er eventueel spijt van krijgt is onontbeerlijk voor elk bewust levend mens.
“Wat doe je als je partner straks wel kinderen wil?”
Dan volgt er een pijnlijke scheiding. Zo simpel is het. Ik heb vanaf het prille begin duidelijk gemaakt dat ik kindervrij zou blijven: mijn partner weet dat en is daarmee akkoord. Als mijn partner opeens een kinderwens zou krijgen is dat voor mij geen reden om me ‘aan te passen’: het is een reden om de relatie te beeindigen, net als wanneer mijn partner opeens niet meer monogaam zou zijn. Er zijn in elke relatie bepaalde zaken waarover geen compromis mogelijk is: de Amerikanen noemen dat deal breakers. Het belangrijkste is dat je die zaken tijdig bespreekt zodat je partner niet voor onaangename verrassingen komt te staan.
“Maar zo heeft je partner toch geen keuze?”
Ik heb zijn keuze niet weggenomen: ik heb die keuze voor mijzelf gemaakt. Hij is vruchtbaar: als hij kinderen wil kan hij ze krijgen, alleen niet met mij.
“Ben je niet bang om eenzaam oud te worden?”
In een woord: nee. Een van de leukste oudere dames die ik ken heeft geen kinderen of uitgebreide familie. Toch is ze vitaal, geestig en opgewekt. Ze woont in een woongroep met andere zelfstandige ouderen en reist heel wat af. Ik ben ook met haar op reis geweest, hoewel ik geen familie van haar ben en zeker veertig jaar jonger. Gewoon, omdat ze zulk goed gezelschap is. Als ik dat later niet ben word ik misschien wel eenzaam oud, maar dat is dan ook mijn eigen schuld. Met mensen die denken dat kinderen kunnen fungeren als een soort oudedagsverzekering heb ik alleen maar medelijden. Ga eens kijken in een bejaardentehuis en vraag de inwoners hoe vaak zij hun kinderen zien!
“Maar mijn kinderen betalen straks wel jouw AOW!”
O ja. Het feit dat ik geen kinderen wil betekent dat iemand die wel kinderen wil of heeft zich aangevallen voelt. Wat een logica.
Wat die AOW betreft: ik betaal nu ook de AOW van mensen die niet mijn ouders zijn, hoor je mij daarover klagen?
Ik betaal ook andermans fokpremie oftewel kinderbijslag. Verder betalen we allemaal mee aan de sociale voorzieningen in Nederland. WW, AOW, WIA, noem ze allemaal maar op. Dat is niet iets waar je één speciale bevolkingsgroep dankbaar voor hoeft te zijn.
“Heb je dan een hekel aan kinderen?”
Over het algemeen heb ik meer een hekel aan mensen die ze gedachteloos uitbroeden en niet weten wat ze er daarna mee moeten doen.
Kinderen vind ik net zoiets als honden: als ze goed opgevoed zijn vind ik ze vaak best leuk. In ieder geval heb ik er dan geen last van en hebben ze ook geen last van mij. Het verschil met honden is dat je met kinderen leuke gesprekken kunt voeren als ze wat ouder zijn.
“Vind je het niet een egoistische beslissing?”
Ik hoop altijd dat ik iemand tegenkom die mij kan uitleggen waar deze vraag op slaat. En dat is nou eens niet sarcastisch bedoeld. Snapt u ‘m? Ik niet.
Het krijgen van kinderen is per definitie een egoistische beslissing. Je kiest immers voor iets waar je zelf plezier, liefde, verzorging en andere dingen van denkt te krijgen.
Ik heb nog nooit iemand horen zeggen “Ik wil zelf eigenlijk geen kinderen, maar ik neem ze toch maar om de rest van de wereld er een plezier mee te doen.” (Tip: u doet er de rest van de wereld geen plezier mee…)
Ik weet aan de andere kant ook niet hoeveel mensen er rondlopen die dolgraag wel kinderen zouden willen, maar ze expres niet krijgen om de ondergang van de wereld aan overbevolking tegen te gaan.
Kortom: kinderen krijgen is egoistisch. Geen kinderen krijgen ook. Nou en?
Hi,
leuk artikel net gelezen omdat ikzelf in een vervelende situatie zit. Mijn vrouw blijkt toch kinderen te willen niets aan mijn vrouw te verwijten haar partner voor mij heeft haar mentaal overhoop gehaald was een gevaarlijke manipulator en ze is dan ook kort na we elkaar leerden kennen in een depressie gesukkeld heb haar dan verzorgt ze is er nu eindelijk helemaal uit omdat na lang zoeken die allerlaatste onderdrukte emotie naar bovenkwam. we gaan als (harts)vrienden uit elkaar we hebben een prachtige tijd samen gehad en door de depressie hebben we letterlijk het diepste van elkaar gezien zomaar afscheidt nemen van vandaag op morgen willen we geen van beiden dus hebben we besloten dat ze voorlopig als huisgenoot hier blijft wonen in een aparte kamer. We hebben vanaf het begin eigenlijk geen gemeenschappelijke goederen gehad dus valt er ook niets te verdelen.
De volgende stap vinden we eigenlijk lastiger. Mensen op de hoogte brengen van onze situatie. Vrienden die zullen dat begrijpen en degene die dat niet doen hebben pech. Familie is echter een paar andere mouwen en dan vind ik dat vooral voor mij zo. Mijn familie vaart nogal graag de weg die is “zoals het hoort” voor de keuze van mijn vrouw zal er begrip zijn voor die van mij echter niet. heb je enige tips & tricks om dit aan te brengen of ken je mensen die me kunnen verder helpen?
Verder… met de plotse ontdekking van de kinderwens valt er veel in plaats, vrijen was immers eerder een opgave geworden en emotioneel als partners stonden we ook al verder van elkaar behalve soms een goeie knuffel en zij voelde verliefdheid voor andere mannen elke maand (bij de eiersprong) opnieuw die ze maar niet kon verklaren en waar ze gefrustreerd van geraakte omdat ze dacht dat er iets mis was met haar lichaam. we zijn nu op zoek naar andere partners alleen vraag ik mij af of er plaatsen zijn waar de kans groter is dat ik een vrouw tegen het lijf kan lopen die geen kinderen wil.
waarom mail ik dit allemaal. Het helpt voor mij om de dingen op een rijtje te zetten tegenover een wildvreemde en langs de andere kant kan je vaak een respons krijgen die je verder aan het denken zet.
alvast bedankt.
jeroen.
Wat heerlijk om mijn eigen antwoorden eens te kunnen lezen! Gelukkig is iedereen in mijn omgeving er al jaren van doordrongen dat dit niets voor mij is – ze vragen er al jaren niet meer naar, wat een rust. En wat een rust en vrijheid geeft het om inderdaad kindervrij te zijn. Goeie term, ik ga hem gebruiken!
Sterk.
Ik wil je vragen of ik als thuisonderwijzer mij mag laten inspireren door je tekst. Een en ander laat zich namelijk met gemak vervangen door het woord ‘thuisonderwijs’. Ik ervaar vaak, dat men gedachtenloos en onbehouwen, te pas en te onpas vragen op je af vuurt. Er is nooit iemand, die vraagt: “waarom stuur jij je kinderen naar school en heb je daar eigenlijk wel goed over nagedacht?”
Voortaan loop ik met een flyer als jouw tekst op zak, die ik uitdeel aan iedereen met een domme vraag. Scheelt een hoop (les)tijd…
Karen
Geweldige antwoorden!
Geen speld tussen te krijgen, wat mij betreft.
Ik denk er hetzelfde over maar jouw manier van formuleren is heerlijk.
Zelf heb ik wel kinderen, maar ik ben het helemaal met je eens. Wat een onzinnige vragen. Goed dat je aan het begint stelt dat je sowieso geen verantwoording hoeft af te leggen over of je kinderen wilt. Maar ook de rest van de antwoorden zijn goed. Ieder mens mag zijn of haar leven zelf inrichten en dat hoeft niet verklaard te worden vanuit het denkkader van een ander.
Pingback: Kindervrij of baby’s werpen? | Ygeneratie
Eindelijk iemand die denkt zoals ik, en dat perfect kan verwoorden. Fijn om gelijkgezinden tegen te komen.
Sterk verhaal beste Jeroen, respect dat je bij je standpunt blijft! Blij dat er toch éénsgestemden zijn!
iemand waar een klok ontbreekt en dan nog een biologische!!
Heel leuk artikel! Vandaag heb ik echt een kutdag omdat ik ‘de vraag’ kreeg van een vriendin en die me absoluut niet begreep. Ik ben het zo beu om me iedere keer te verantwoorden en ook beu om iedere keer blij te reageren als iemand zegt dat ze zwanger is. Mensen vinden me slecht omdat ik mijn man zou verlaten als hij morgen ineens een kinderwens heeft. Terwijl ik zoiets heb van: Ik moet toch doen wat ik wil! Ik ben het even allemaal zat.
Antwoord op Jeroen’s quote (august 3, 2013) :
‘W zijn nu op zoek naar andere partners alleen vraag ik mij af of er plaatsen zijn waar de kans groter is dat ik een vrouw tegen het lijf kan lopen die geen kinderen wil.’
Er bestaat niet zoiets als een ‘ideale ontmoetingsplaats voor mensen die een “kindervrij-wens” hebben’.
Wat je MOET doen is alleen dit:
Zo vroeg mogelijk(!) in een serieus contact al ter sprake brengen dat je absoluut geen kinderen wilt omdat dat een lifestyle is die jou niet aanspreekt ONafhankelijk van een biologische klok. Zo voorkom je dat jullie diepgaande gevoelens voor elkaar ontwikkelen waardoor het uitmaken van de relatie alleen maar pijnlijker wordt. DIt is zo’n fundamenteel belangrijk onderwerp dat je jezelf en de ander hiermee een hoop ellende (en tijd) bespaart.
Jullie willen allebei toch niet dat je een hoop tijd en energie verspilt aan een kansloze relatie?!
Daarbij komt nog dat in diezelfde tijd er misschien mensen zijn langsgekomen die WEL goed met jou matchen.
Maar als je op zo’n moment al iemand ‘date’ dan heb je daar geen oog voor. Dat loop je dus mis!
VROEG VERTELLEN DUS, DUIDELIJK OOK, we willen geen misverstanden!
Ik ben zelf een vrouw en heb mijn kindervrij-wens al aan mijn huidige vriend verteld toen we nog niet echt iets hadden maar op het punt waarop we allebei aanvoelden dat dit echt serieus zou kunnen gaan worden. Ik dacht, ik wil eerlijk zijn. Ik ben er zelfs regelmatig op teruggekomen en heb ook tegen hem gezegd om er goed over na te denken wat hij zelf wil. Hij zelf had er namelijk nog nooit echt over nagedacht. Ik ben 6 jaar geleden per ongeluk toch zwanger geraakt en we hebben samen besloten om het af te breken. Het is een vreselijk besluit maar ja, het kan gebeuren. Tja, zo kan het ook, toch?
Ik loop ook soms tegen bemoeizuchtige vragen aan van mensen. Laatst kreeg ik letterlik de opmerking: Wacht maar als je zwanger bent dan verander je helemaal. Wat een larie! Ik heb gewoon keihard gezegd, als mijn dit overkomt laat ik het weghalen. Zelfs dat overtuigde de vragenstelster niet want zij vindt kinderen nu eenmaal ‘de hemel’ en zo zit dus volgend haar alle vrouwen van nature in elkaar. Dus inderdaad: Dont explain , dont defend. Ze begrijpen het toch niet.
Wauw!! Wat fijn om dit te lezen… zo herkenbaar!!
Kreeg afgelopen weekend van mijn schoonzusje te horen dat wij (haar broer en ik) egoïstisch zijn omdat wij ervoor kiezen om geen kinderen te krijgen en dus voor onszelf kiezen. Ik heb dus ook gereageerd met dat zij net zo egoïstisch zijn aangezien zij ook voor zichzelf kiezen door een kind te krijgen… dat kind vraagt er toch niet om… dat willen zij zelf.
Sinds dat gesprek blijft het maar door mijn hoofd malen… hoe kan het toch zo zijn dat mensen zo bekrompen denken dat dit een taboe is in deze moderne tijd. Ik vind het echt heel bijzonder.
De meeste mensen om ons heen zeggen er niet veel over maar hebben er vast wel een mening over dat wij hiervoor kiezen. En dat is prima want ik daarentegen snap hun keuze dan weer niet dat ze wel kinderen willen. Maar was toch wel een beetje van slag dat iemand dichtbij zoiets kan zeggen… zegt denk ik meer over haar dan over mij…
ik heb mezelf bewust laten steriliseren, omdat ik dus absoluut maar dan ook absoluut geen kinderen wil en kan gebruiken in mijn leven.
Ik heb echt een verschrikkelijke hekel aan kleine kinderen, en ik erger me al verschrikkelijk, als ik ze zelfs op een afstandje al zie.
Dan loop ik in mezelf al te schelden: kutkind(eren)!
Maar het schijnt, dat je kinderen verplicht leuk en schattig moet vinden.
Want zodra er iemand met zo’n kutkind aan komt zetten, duikt iedereen er meteen bovenop met meteen aaaaaah wat schattig nou toch!
En dan word je zelfs kwaad aangekeken als je zegt een hekel te hebben aan kinderen.
Dus, dat betekend dan, dat je verplicht die stomme kutkinderen leuk en schattig moet vinden.
Ik ervaar alleen maar last van die kutkinderen.
En ik vind echt, dat mijn leven compleet verpest en verziekt word als ik zo’n kutkind zou nemen.
Want, zoals ik net al zei, je hebt er alleen maar lást van!
Wat een verademing om dit eens te lezen! Ik ben zelf een man zonder kinderwens, en heb dit vanaf dag één ook verteld aan m’n vriendin (nu vrouw). In het begin twijfelde ze sterk of ze kinderen wilde, maar de laatste tijd heeft ze sterk de wens om toch aan kinderen te beginnen.
‘t Is een te gekke meid, en ik hou natuurlijk ontzettend veel van d’r. Ik ben de laatste 6-12 maanden ook hard aan het nadenken of ik ze nu wel of niet wil, en twijfel nog steeds heel erg. Ook ik hecht een enorme waarde aan m’n eigen vrijheid (“eigen” als in samen met m’n vrouw), om zelf de keuze te maken over wat ik alleen of samen met m’n vrouw wil doen. Het heeft ook niets te maken met monogaam zijn, wat sommige mensen wel eens denken. Je krijgt af en toe wel eens de opmerking dat geen kinderen willen vergelijkbaar is met bindingsangst bijvoorbeeld… totale waanzin dat een kind nemen een schoolvoorbeeld van liefde en monogamie is!
Maar goed… als je veel van iemand houdt die later tóch kinderen wilt, dan is dat best een lastige situatie. Aan de ene kant hou je ontzettend veel van zo iemand, maar aan de andere kant wil je zo’n levenskeuze niet “even” aan de kant zetten om toch maar wel aan kinderen te beginnen, puur om je partner gelukkig te maken. En wie weet wil ik als ik 40 ben wél kinderen (ben nu 35)! Maar ik kan en ga daar geen beloftes over maken: iemand aan ‘t lijntje houden met een “misschien later” is dan, vind ik, een behoorlijk foute manier om het uit te stellen.
Puntje bij paaltje, het zal binnenkort een zware discussie worden of de kinderwens een serieuze is of niet. Zielsveel van iemand houden gaat op zo’n moment veel, héél veel zeer doen, maar een levenskeuze aan de kant zetten zou (in mijn geval ten minste) op de lange termijn misschien ook heel veel spijt kunnen betekenen. Het probleem is dat als ik 40 ben en ineens tóch kinderen wil, dat ik dan de relatie voor niets heb beëindigd. Aan de andere kant ga je ook niet de “misschien later” belofte maken.
Net als Jeroen (de eerste comment-poster bovenaan) schrijf ik ‘t van me af om het even goed en duidelijk terug te kunnen lezen… tegelijkertijd hoop ik dat anderen die in een vergelijkbaar pakket zitten, ook iets aan m’n comment hebben 🙂 Bedankt voor je heldere verhaal in ieder geval!
Tijdje geleden kwam het ter sprake op mijn werk, de Projectleider (man van 62) stond hier ook bij. Om een lang verhaal kort te maken kwam het erop neer dat meneer de projectleider vond dat ik egoïstisch ben omdat ik tijd voor mezelf en samen met mijn man verkies boven een kindje. hij is van de oude stempel en heb er maar niet te veel aandacht aan geschonken, maar waar haalt hij het lef vandaan om te zeggen dat ik egoïstisch ben, alleen omdat -zoals hij zegt- zijn kinderen later mijn kont mogen wassen omdat ikzelf geen kinderen heb. De stoom kwam uit mijn oren, ik heb mijn mond maar gehouden want anders had ik wellicht geen werk meer gehad… waar halen mensen toch het gore lef vandaan mensen zonder kinderen (bewust) te veroordelen…. BEMOEI JE MET JE EIGEN LEVEN !!! Toen mijn vader mij (36) onlangs vroeg (voor de zoveelste keer) of hij nog een keer opa ging worden (mijn zusje heeft een dochter van 11) heb ik aangegeven dat dat niet gaat gebeuren. Hij zei: daar ga je later spijt van krijgen… ik heb toen ook gereageerd met de opmerking: heb je dat ook ten mijn zusje verteld toen zij zwanger was??? vervolgens geen reactie meer… Ik kan legio redenen bedenken waarom ik geen kinderen wil maar ik heb geen zin om mijzelf te moeten verdedigen. ik ben al die bemoeizuchtige mensen zoooo beu… ik weet het is een kwestie van tijd want over een paar jaar ben ik te oud en zullen ze “de vraag” niet meer stellen. Voor iedereen die bewust heeft gekozen om geen kinderen te krijgen wil ik zeggen: “Laat je niet gek maken en doe lekker je ding !”
Jeroen klinkt als een kindvrije man maar hij heeft een zoon in de pubertijd. Hij is louter op zoek naar een kindvrije vriendin die wel een leven wil delen met hem, in zijn huis, waar hij twee weken per maand samenwoont met zijn zoon. Hij heeft met zijn ex-vrouw een gelijk co-ouderschap.
Ik lees dit stuk nu pas, ik kan me hier helemaal mee identificeren……ik wil zelf ook geen kinderen, maar het probleem is dat iedereen om me heen ze wel wil en ik dus bijna niemand ken die ze niet heeft.
Ik woon in Breda, dat is best een ‘burgerlijke’ stad, het lijkt wel of iedereen daar kinderen heeft, maar goed, ik woon er wel graag. Geen idee ook echt waar ik mensen tegen moet komen die ook geen kinderen hebben, haha. Ik heb veel vriendinnen en vrienden…maar…allemaal kinderen…en dat begint me de laatste tijd een beetje tegen te staan….het is goed te lezen hier dat ik niet de enige ben..al lijkt het soms wel zo..
Iedereen in onze omgeving heeft kinderen of wil ze graag.
Wij niet.
Want dat willen we niet en wij zijn daar ook enig in in onze vriendenkring, kennisen en op onze werkplekken.
Vooral degenen die wel kinderen al hebben zeggen vaak: “Ah joh, straks willen jullie dat ook” of ” jullie zouden echt leuke ouders zijn” of “dat is wel echt zonde want jullie zijn allebei slim/knap, en nu komen er geen mooie intelligente nakomelingen”
Familie en kennisen vragen vaak naar de gezinsuitbreiding, en altijd als je zegt dat die er niet komt ( of dat die wel komt maar in de vorm van een huisdier) wordt er verbaasd gereageerd en gevraagd waarom.
“Waarom niet? Dat is toch leuk! Ahjoh! Die behoefte komt vanzelf!”
Ik ben diezelfde vragen steeds meer beu aan het raken, zo erg, dat ik zit te denken om voortaan gewoon maar te zeggen: ” Tjah, we hadden het wel gewild, maar we zijn onvruchtbaar, allebei”. Gewoon, om van dat gezeur af te zijn.
En dan nog zoiets, hoe klote moet dat zijn voor koppels die echt onvruchtbaar zijn en dan steeds naar hun hoofd geslingerd krijgen dat ze onderhand wel op het punt aangekomen zijn dat men zich gaat voortplanten in een relatie!
Eigenlijk is wel/geen kinderen heel persoonlijk, en ik begin het steeds onbeleefder te vinden dat mensen er naar vragen.
Een van onze vriendenkoppels is al n tijdje ( 1 jaar) bezig om zwanger te raken maar dat lukt niet. Natuurlijk is dat erg sneu en ik heb ook met ze te doen. Maar het gaat zo ver dat er wordt gezegd dat het leven van een mens geen zin heeft als ze geen kinderen kunnen maken.
Soms heb ik echt het idee dat je er niet meer bij hoort zodra je zegt dat je geen kinderen wilt, alsof wij als mensen minder waard zijn omdat we niet meedoen aan het fokprogramma. Mensen behandelen je soms anders, je wordt van sommige dingen buitengesloten, alsof je vegetarier bent en daarom niet wordt uitgenodigd voor de bbq.
Dus ik googelde ‘ik wil geen kind’ en kwam hier terecht.
Blij dat we niet alleen zijn!
En ik ben blij dat ik al zo lang gelukkig ben met mijn man, dat we elkaar elke dag aan het lachen maken en geen ruzie hebben over opvoeding, niet naar kindersport dingen hoeven, of klassenavonden, ouderavonden, gezinscampings etc…
Prachtig verwoord!!! En wat geweldig om reacties van mensen te lezen die erover denken zoals ik!
Mijn grote verdriet is dat ik geen partner vind die mijn wens om kindervrij te blijven deelt. Ik ben tijdens het daten altijd in een vroeg stadium eerlijk over mijn kindervrij-wens, maar helaas blijk ik altijd mannen aan te trekken die een sterke kinderwens hebben en me bijgevolg dumpen na mijn eerlijke ‘bekentenis’.
hallo,
Ik ben alleen en heb ook geen kinderwens. Riep het als kind al dat ik zelf geen kinderen wil. Ik heb een zus en vrienden die inmiddels wel kinderen wil. Dat vind ik heel leuk voor hen dat ze kinderen hebben maar ik heb er zelf helemaal niks mee (op mijn neefje en nichtje na) mijn vrienden respecteren dit en gaan mij er ook niet mee opzadelen. Mijn zus daarintegen dwingt mij bijna om op de kinderen te passen en zelfs in mijn huis toe te laten! Oppassen vind ik zo nu en dan niet erg als het maar niet opgedwongen wordt maar ik wil ze absoluut niet in mijn huis omdat mijn huis daar niet op ingericht is. Ik heb constant strijd met mijn zus hierover. Heeft iemand misschien een goede tip/uitleg voor mij omdat ik dat naar mijn zus kan overbrengen?
Groet, Frans
Eindelijk herkenning.
Weet je wat ik ook zo erg vind? Dat mensen kinderen MOETEN HEBBEN, waarom heb jij geen vriendin? waarom heb jij geen kinderen? En maar door blijven zagen, zeiken, zeiken en nog eens zeiken. Want ze weten dat dat je zwakke punt is. Ze weten dat ze je daarmee depressief krijgen. En het ergste is dat vinden ze ook nog leuk.
Nou even eerlijk denk je echt dat ik gelukkig word van een paar schreeuwende jankjong, die hele tijd lopen te brullen en krijsen, te huilen, te schijten, als je als vader niet oppast te kotsen op je overhemd? Denk je nu echt dat ik daar gelukkig van word? Ja, als het maar fout gaat he dan vinden we het leuk, behalve als ze het zelf overkomen. En waarom mag ik niet genieten van het leven? Waarom probeert iedereen mij elke poging die neem voor geluk mij te ontnemen? Dat soort lui hoop ik dat die een heel vaak flinke bekeuringen krijgen, te veel tegenspoed (zoals ik dat al heel mijn leven krijg), chronisch slaaptekort, een sterfgeval en een vaak een slecht humeur. Kan je eens ervaren hoe ik het leven ervaar.
Dan kan mijn lol niet meer op, in dat geval eindelijk gerechtigheid.
Ik ben al blij als kinderen vertrekken, gatverdamme en het ergste is die koppijn die je daarna hebt. Tot aan oorsuizen toe. En het allerergste is IEDEREEN MOET kinderen. Dat MOET, niet van mij, maar kan iemand me uitleggen van WIE en WAAROM ik kinderen moet hebben? Ik ben al geen vaderfiguur.
Deze wereld is zo gemeen, egocentrisch, bikkelhard en sadistisch, daar wil ik NIET eens kinderen op zetten. O ja, en geheimen bewaren kunnen dat soort lui ook niet.
Zo en nu een bak koffie.
Jaaaa!! Belachelijk die vragen altijd maar naar kinderwens. Maar best lastig soms om tegen mensen met kinderen te zeggen dat je absoluut geen kinderwens hebt. Wordt toch gauw persoonlijk of negatief opgevat. Fijn om te lezen dat steeds meer mensen kiezen om kindervrij te blijven 🙂
Amen! Goed verwoord.
Toen ik 23 jaar was en vertelde dat ik absoluut geen kinderen wilde kreeg ik als reaktie,” wacht maar,dat komt nog wel “.
Als ik dan zei,” nee,dat komt zeker niet “,geloofde ze me gewoon niet.
Ik heb al van jongs af aan gezegd dat ik geen kinderen wil.Ik heb er gewoon niks mee.Bovendien wilde ik die zorgen allemaal niet hebben,die er ook bij horen.
Vaak krijg je dan te horen,maar als je oud bent sta je er helemaal alleen voor,omdat je geen kinderen hebt.
Wat een onzin denk ik dan,kinderen krijgen is geen garantie dat ze je later vaak op gaan zoeken.Misschien gaan ze wel emigreren,wie zal het zeggen!!!
Ik ben bijna 50 en nog geen 1 dag gehad dat ik hier spijt van had,ben er nog steeds heel blij om dat ik geen kinderen heb.
Bovendien zijn er al teveel mensen op de wereld.Laten we eerlijk wezen,het word er niet beter op.
Ik denk ook weleens,wil je dat een kind aan doen om hem op deze wereld te zetten.Maar goed,nou zal ik misschien wel als heel negatief bestempeld worden.
Maar er zijn natuurlijk altijd mensen die wel graag kinderen willen,die gun ik ze ook van harte.Maar ik vind wel dat mensen moeten accepteren dat er ook mensen zijn die ze niet willen.
Ben transgender
Van man naar vrouw ga me zaad in laten vriezen voor het geval
Een relatie met een partner is soms al zwaar
En ik ben iemand die van me vrijheid houd en rust
Heb het niet ruim en soms schaam ik me er voor dat ik geen eten in huis heb
En niks kan kopen en dat hier in Nederland
Een kind vraag veel
Weet niet of ik dat wel kan geven
Het leven word te duur en je loon word steeds minder ik overdrijf een beetje denk ik
Maar andere kant eten kleding leuke dingen uitjes school kosten en zo veel meer voor een kind
Ik denk dat ik liever alleen blijf en geniet van vakanties en reizen
En geen zorgen hoef te maken om een andere
Verfrissende taal, wij zijn gewoon een hele leuke oom en tante. Eens in de zoveel tijd komen de neefjes en nichtjes langs doen we leuke dingen en hup gaan ze weer terug naar huis. Zelf kinderen krijgen, nee bedankt er zijn er genoeg op de wereld die geen fijn thuis hebben misschien moeten we die eens een thuis gaan bieden voordat we er elke keer maar bijmaken.
dankje dankje dankje dankje echt 10000000x dank iemand die het zelfde denkt als mij
want o o o de uitleg elke keer weer
haat je kinderen ? nou dan heb ik vaak zin om te zeggen : ja en ik steek ze in een kookpot en ik maak er soep van ….
nee ik haat geen kinderen ! ik heb er gewoon geen voeling mee en dat is percies een crime….
ik heb mij laten steriliseren je had de gyne mogen horen
zal je dat nou wel doen het loopt vaak mis je bent nog zo jong en binnen 2 jaar zit je terug hier want dan wil je wel
als je al heel je leven geen wilt dan is dat niet in 2 jaar opeens wel zo
ik ben zo blij met mijn keuze je hebt geen idee..
maar die elle lange discussies die uitleg die je elke keer bijna moet geven ik word er erg moei van
daarom ik liep op deze site dankje ik ben dus niet alleen heerlijk doet mij deugd dit te lezen
heel veel groetjes van een hele gelukkige kinderloze vrouw
Er zijn 7 miljard mensen (anno 2016) op deze nu nog blauwe planeet, ongeveer 10% daarvan leeft een min of meer menswaardig bestaan. 6,3 miljard mensen hebben geen toegang tot wat wij als een menswaardige levensstandaard beschouwen (degelijke woonst met stromend warm en koud water, verwarming, kleding afgesteld op de seizoenen en omstandigheden, drie kwalitatieve maaltijden per dag, drinkbaar leidingwater in huis, vrije tijd en vakantieperiodes, ziekteverzekering, pensioenregeling, gegarandeerde scholing, allerhande vervangingsinkomens etc…). Toch blijven mensen nieuwe mensen scheppen in de wetenschap dat die nieuwe mensen geen menswaardig bestaan zal beschoren zijn, dit is misdadig tegenover die nieuw op de wereld te verschijnen mens. Een nieuwe mens zou enkel ter wereld mogen gebracht worden als je hem/haar een menswaardig bestaan kan garanderen, dat dat menswaardig bestaan op zijn minst in de verwachting ligt op het moment van conceptie. Als iedereen zo menslievend zou zijn is armoede en honger meteen ( in enkele decennia) van de baan, ik schat dat de natuurlijke balans zo op die wijze rond iets meer dan 500 miljoen menselijke aardbewoners zou schommelen, klimaat en milieubelasting zou met zes en een half miljard minder mensen op aarde ook verwaarloosbaar geworden zijn. Lagere populatie betekent ook minder ziektes en epidemieën onder die populatie. Overbevolking is ook verantwoordelijk voor oorlogen en wrijvingen onder mensen. Niet aan menselijke voortplanting doen is daarom gewoon de meest liefdadige beslissing waartoe een mens kan overgaan.
Omdat het misdadig is om iemand levenslang te veroordelen tot een mensonwaardig bestaan zou het ongebreideld scheppen van mensen waarvan een mensonwaardig bestaan kan verwacht worden ook als een misdaad moeten aanzien worden. Al de rest is rommelen in de marge. Wil men echt het leven op de blauwe planeet redden dan moet men de grootste parasiet aanpakken. Daarom meneer of mevrouw die er belang in stelt neem ik geen kinderen, het is de beste daad die iemand maar kan doen tegenover de rest van de levende planeet en de volgende generaties mensen die ongevraagd geboren worden. En mag ik nu ook weten waarom jij zonodig wel extra menselijke stervelingen ter wereld brengt ???
Ik weet al heel lang dat ik geen kinderen wil, op mijn 17/18e begon ik uiteindelijk te twijfelen of ik er in de toekomst toch 1 wilde (Maar dan ook echt maar 1!) Tot mijn zus er 2 kreeg, toen brak mijn hel los en besefte ik helemaal opnieuw dat ik ze echt nooit en te nimmer wilde en wat het allemaal met zich mee droeg, het schudde mij echt helemaal wakker nadat mijn zus ze kreeg, vooral kleine kinderen van 1 tot 4 jaar haat ik het meest, ze rennen overal rond en moeten godverdomme altijd de meest breekbare shit vastpakken en vervolgens uit hun handen laten flikkeren of kapotknijpen, Ik ben ook nog liefhebber van miniatuur bouwpaketten en beeldjes verzamelaar dus ik ben daar al helemaal slachtoffer van als die kutkinderen op bezoek komen, aangezien de ouders er ook vrij weinig van zeggen dat ze met hun vingers in andermans eten lopen te kwijlen en te pulken tot ik er misselijk van word, dus die gedrochten laten rondrennen op plekken waar breekbare spullen staan is voor hun ook alsof het niets is, oja en als ik ervoor zorg dat ze geen breekbare shit vastpakken of dingen van ze afpak die ze toch hebben weten te krijgen van de vensterbank, dan word ik door mijn zus boos aangekeken en zegt ze “Doe niet zo flauw! Ze mag toch wel even kijken?”
Ik mag echt blij zijn dat mijn zus haar kinderen altijd bij haar schoonouders brengt als ze een oppas nodig heeft. Als ik of mijn ouders ook maar 1 keer per week op die kutkrengen moeten passen, dan zou ik echt link worden, dit huis is ook allang niet meer geschikt voor kleine kinderen omdat het nu vol staat met kleine breekbare miniatuur spullen en beeldjes van mijn ouders die ze ook nog in zouden kunnen slikken, het zijn HUN kinderen, dus hun passen er mooi op.
Het klinkt misschien heel sneu, maar ik haat mijn nichtjes gewoon.
En nee, dit is niet enkel de reden waarom ik ze niet wil, het kost ook nog allemaal tijd en geld en je kind gaat later hoogstwaarschijnlijk ook weer kinderen krijgen waar je soms als opa/oma weer verrot veel tijd in gaat besteden terwijl je dat dan vaak lichamelijk door de ouderdom ook niet meer kan. Dus ik wil ze gewoon helemaal niet en gebruik dat geld voor andere mooie dingen, ik ben zelf niet getrouwd en heb ook nooit een relatie gehad, maar als dat ook zo blijft, zelfs dan ben ik al tevreden.
Ik koop gewoon een mooie hond en een auto die ik als mijn kinderen ga beschouwen.
Maar ja, ik mag dan misschien een blèrende vrouw zijn van 21, een ding is zeker, ik neem nooit kinderen en heb zelfs al plannen om mezelf te laten steriliseren als dat kan.
Ik wil geen kinderen en waarom niet ik vind deze wereld te gemeen, te hard, te moeilijk om daar kinderen op te zetten. Ik vind mezelf geen goed vader-figuur.
Alsof je kinderen je later vaker komen opzoeken als je in het bejaardentehuis zit. Ik heb mensen gelezen waarvan de kinderen al jaren niet meer komen. Voor mij maakt het niet uit of ik later oud ben en dat men niet meer komt. Ik heb nu al niemand meer die bij mij thuiskomt, de enige die komen zijn familie en van de instelling. Maar visite? Wat is dat? Ik jaag iedereen kennelijk weg, wat ik niet wil.
Ik las laatst nog een verhaal gelezen dat men in een bejaardentehuis de getrouwde bejaarde man van de vrouw gescheiden hadden. Of het waar is weet ik niet, maar het is te belachelijk voor woorden. Dan regelen ze maar iets dat die twee leuke dingen met elkaar doen, zonder al die medicatie en toestanden.
Geef die man een dvd of filmpje met Bert Visscher, of Youp van ‘t Hek. Huur een leuke komiek in, die geen schade maakt. Hebben die mensen de dag van hun leven. Er zijn mogelijkheden zat om iemand een leuke tijd te geven. Maar het probleem is je wordt aan alle kanten beperkt. Het probleem is dat sommige mensen zo negatief zijn, dat ze niet meer vrolijk te maken zijn. Wat kun je dan in zo’n geval? Niets, ik heb dat zelf ook al eens gehad, dat je zo negatief bent dat niets je meer vrolijk maakt. Als je pijn hebt wil je maar één ding. Van die pijn af.
Soms kan je iemand al blij maken zonder dat iets geld kost. Een welgemeend compliment maken. Een beetje creatief denken. Zorg er voor dat ze niet uitdrogen, of geef ze op hun tijd wat verfrissends.
Kosten voor een dvd-box van Bert Visscher 40 euro. Daar is zeker weer geen geld voor. Alles moet in geld uitgedrukt worden. Daar baal ik zo van in dit land. Mijn opa zei later kom je er achter dat je met geld niet alles kunt kopen, wel veel maar niet alles. Misschien zijn er mensen die zoiets in bruikleen willen geven.
Je doet er de hele afdeling een plezier mee. Maar dat moet dan weer tot in den treure herhaald worden en dan is zoiets niet meer leuk. Die mensen zitten daar de hele dag hebben het gevoel dat ze niet nuttig zijn of overbodig zijn. Terwijl ze heel veel voor de maatschappij betekent hebben.
Zo lang als ik me kan herinneren is overheid negatief over alles. Je moet ook de overheid niet vertrouwen, want de overheid kan zelf niet goed omgaan met je eigen gegevens.
Dat ligt daar te liggen totdat het gehackt c.q. misbruikt word.
Alles moet digitaal. Waarom moet een bejaarde een computer of telefoon gebruiken als hij of zij dat niet wil?
Nog iets: sinds 1980 zijn we al aan het bezuinigen.
Bezuinigen doe je als het je iets oplevert. Maar wat nu als je alles kapot bezuinigt?
Als je als overheid alleen maar sloopt en tegen het zere been van de mensen aanschopt.
Als er systemen, producten of diensten zijn die goed werken en die ineens op de schop moeten. WAAROM?!?
Worden mensen dan depressief? Ja.
Overheid doet bewust ook vaak moeilijk over dingen die simpel kunnen.
Omstanders staan dan vaak terecht raar te kijken.
Wat geeft het als mensen bellen dat de glasbak een keer extra geleegd moet worden.
Doe het dan ook. Laat daar geen dagen over heen gaan.
Het voorkomt dat glas op straat beland door en fietsers door baldadige jeugd lekke banden krijgen.
Wat geeft het als je als overheid extra afvalbakken maakt, het voorkomt zwerfafval. Weet je hoe vaak afvalbakken vol zitten?
Natuurlijk moeten die bakken geleegd worden, maar dat zorgt ook weer voor meer werk. Is dat erg als je straat daardoor schoner wordt? nee. Reden dat mensen bijv. op straat dingen gooien, gemakzucht, maar soms ook dat er in de wijde omtrek helemaal geen afvalbak te vinden is. Laatste keer dat ik iets weggooide heb ik een kwartier met afval gelopen voordat ik een prullenbak tegenkwam. Ik heb het in de afvalbak weggegooid. Ik kan me dan best voorstellen dat er mensen zijn die zeggen bekijk het maar. Aan het een kun je iets veranderen aan het ander niet. Stank? Klep er op.
Ze willen niet makkelijk denken.
Waarom zou je als overheid er voor zorgen dat mensen van je gaan houden?
Overheid wat gaat u daar zelf aan doen? Antwoord niets, we blokkeren alle vooruitgang en mogelijkheden voor iedereen. Maar overheid zelf wil rijker worden.
En dan vinden ze het gek dat er Nederlanders emigreren.
Daarom wil ik ook geen kinderen.
Nou, ik doe er ook nog maar even een schepje bovenop.
Ik vind het helemaal niet erg als men mij al die vragen stelt en voel er ook geen irritatie bij (ik vind de antwoorden trouwens wel leuk om te lezen). Daarnaast ben ik ook nog dol op kinderen tussen de, zeg, 2 en 8 jaar (met een zekere bandbreedte, afhankelijk van het kind), omdat ze dan nog zo puur zijn, fantasierijk, nieuwsgierig, leergierig (..waarom komt de zon elke weer op?), speelgek, etc. Aan pubers en babies die mijn leven proberen te beheersen heb ik geen behoefte. Met de consequentie dat als ik later heel oud ben (hoop ik). Met de gedachte dat er geen kinderen zullen zijn die mij 1 keer per 2 maanden voor 1 uur naar mijn dood begeleiden, heb ik reeds lang vrede. Dus, ik (en mijn vrouw) passen daarom heel graag op kinderen van hardwerkende twee verdieners, en genieten daar dan ook van. We werken trouwens zelf ook, maar dit doen we er af en toe graag even (en pro deo) bij. Iedereen happy.
Zelf heb ik nooit de behoefte gevoeld om vader te worden, en het ontmoeten van een vrouw waarop ik verliefd werd triggerde ook nooit enig moment zelfs een of andere kinder/vader wens. Ik ben ook weer niet zo dat ik zeg: om principele redenen wil ik nooit kinderen. Stap er alleen nooit vrijwillig en met voorbedachte rade in. Ik heb er gewoon niks mee. Als een van de vrouwen waarop ik ooit verliefd werd toch zwanger zou zijn geworden, dan zou ik vermoedelijk de rol van vader hebben vervuld, en na enige tijd ook daar wel iets moois en leuks van gemaakt hebben. Zo zie ik het leven nu eenmaal. Maar er vrijwillig instappen, dat wil ik niet. Ik hou ook niet van spruitjes, maar je kunt het wel leren eten. Ik heb geen behoefte om naar de maan te reizen, maar als ik gedwongen wordt om mee te vliegen zal ik proberen er een interessante en mooie ervaring van te maken. Ik voel sexueel niet aangetrokken tot mannen (met alle respect voor hen die dat wel doen), maar ik weet uit ervaring dat maar weinig vrouwen kunnen tippen aan de sex met een mooie, tot vrouw verbouwde man. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Kinderen: het is gewoon een non-issue voor me. Maar het is wel een interessant onderwerp om over te filosoferen, of, beter, empirisch te onderzoeken: (1) Hoe groot is het percentage mannen en vrouwen waarbij een oprechte kinderwens ontbreekt in een bevolking; (2) verschillen die percentages tussen culturen in de wereld? (3) welke factoren verklaren dat bij (vermoedelijk een flinke minderheid) in de bevolking geen kinderwens aanwezig, en, spelen dezelfde factoren een rol bij zowel mannen als vrouwen, en in alle culturen?
Spijt (ik ben 62). Nooit 1 seconde. Dat zullen mensen met 1,2,3,3+ kinderen natuurlijk niet begrijpen, omdat ze vader en moeder zijn. Echter, ik begrijp net zo min dat mensen 1,2,3, 3+ kinderen willen hebben, en die wens ook nog in vervulling zien gaan.
Het is dus heel persoonlijk, zo’n kinderwens wel of niet. Voor het kamp van de niet-wensers is het hebben van kinderen duidelijk geen noodzakelijke voorwaarde/factor om je gelukkig te kunnen voelen. We lijken met betrekking tot andere factoren hopelijk wel voldoende veel op mensen in het kamp van de kinderwensers, anders wordt het wel een beetje vervelend samenleven. Ik geniet van mensen die een kinderwens hebben en dat in vervulling zien gaan. Ik krijg geen rillingen van het zien van een zwangere vrouw, eerder het tegenovergestelde. Maar, als ik 30 jaar zou kunnen terugdraaien, met voorkennis van de toekomst, dan zou ik een paar missers natuurlijk proberen te gaan vermijden, maar m.b.t. kinderen krijgen ja of nee: ik zou precies dezelfde weg bewandeld hebben.
Ik wens zowel mensen met als zonder kinderen of kinderwens vooral een gelukkig leven toe, en dat doe je door te ontdekken wat jou hartje harder laat tikken en dat dan vervolgens na te streven en vooral niet te luisteren naar al die mensen die zeggen te weten wat goed voor je is.
Wat een openbaring! Ik begon langzamerhand te denken dat er met mij iets niet juist is omdat ik op mijn 31e nog altijd geen behoefte voel om kinderen te krijgen. Ik dacht dat het misschien betekende dat mijn relatie niet ok is, maar het is fantastisch om te zien dat er nog mensen zijn die er zo over denken! Zoals eerder aangehaald zou ik er ook wel voor openstaan om meer mensen te leren kennen die er ook zo over denken.
Interessant om te lezen en ik heb ook heel veel respect voor jullie keuzes, wat die ook mogen zijn. Iedereen is vrij om zelf zijn of haar leven in te richten met of zonder kinderen. Ikzelf ben een 31 jarige vrouw met een grote kinderwens. Als sinds mijn 18e weet ik heel zeker dat ik ooit kindjes wil. Alleen is het er door foute relaties nog nooit van gekomen. Na de tweede week daten met mijn huidige partner (34 jaar) heb ik dat ook aan hem heel duidelijk gemaakt. Hij heeft toen gezegd dat hij dat uiteraard nog niet meteen, maar op termijn wel wilde. We zijn nu meer dan een jaar samen en hij heeft me net laten weten dat hij twijfelt of hij zijn vrijheid wel wil opgeven voor kinderen. Volgens hem heeft het niets te maken met zijn liefde voor mij. Als hij er zou willen dan zou hij ze enkel met mij willen. Ik heb het hier ontzettend moeilijk mee. Hij heeft nog geen echte nee, nooit gezegd, maar we zijn ook wel heel ver weg van een ja. Ondertussen is na een jaar onze liefde voor elkaar heel sterk gegroeid en zie ik me graag samen met hem oud worden. Ik wil hem vooral niet pushen, maar ik wil ook wel binnen afzienbare tijd weten waar ik aan toe ben. Moest hij zeggen dat hij nog een paar jaar wil wachten, maar ze dan wel echt wil dan is dat voor mij ok. Als hij ze niet wil dan sta ik voor de moeilijkste keuze in mijn leven, want ik zie hem doodgraag, maar ik hoop ook zo graag op een dag mama te zijn. Soit, ik vertel het hier om omdat ik op forums met vrouwen met een kinderwens meteen de raad krijg om het af te bollen als hij geen kinderen wil, maar het ligt toch allemaal net wat genuanceerder. Op dit moment ben ik vooral op zoek naar tips om hem te helpen een keuze te maken, positief of negatief, al heb ik natuurlijk wel mijn voorkeur. Hebben jullie getwijfeld? En wanneer wist je het dan zeker?
Heb liever dieren. Heb diep in mijn hart altijd al een hekel gehad aan die kleine monsters.
Liever een huis vol dieren als 1 kind, geef mij porsie maar aan Fikkie….
Nooit maar dan ook nooit geen moedergevoelens gehad en ben nu 53 jaar… ook nooit geen spijt gekregen.
Ben blij om dit verhaal te lezen er zijn dus ook nog gelijkgestemden.
Hey,
Ik heb tot heden ook totaal geen kinderwens, ik ben 31 jaar en voel me er helemaal niet tot aangetrokken.
Ik ben op dit artikel terecht gekomen omdat ik sinds gisteren weet dat als ik kinderen wil ze NU moet hebben, en ook maar 1 kan/mag hebben omwille van mijn gezondheid.
Nooit gedacht dat ik hier zo erg van zou schrikken, het NU moeten kiezen is horror en ik weet niet wat ik moet doen. Een kindje maken om later geen spijt te hebben als het te laat is, of toch maar niet en misschien daar dan later spijt van hebben.. En dan is het voorgoed te laat…
Beetje hopeloos op dit moment.
Ik lees veel punten die al in mijn hoofd geprint zijn, en welke ik ook vaak hetzelfde beantwoord.
Het gegeven alleen al dat ik moet uitleggen waarom ik geen kinderen wil als ik dat aangeef is al gek genoeg.
Dan word er nog vaak over “wanneer komt jullie wonder”. Of als ik lees bij de zoveelste bevalling foto : “Veel geluk met jullie wonder”.
Een wonder? Eerder een enorme last zul je bedoelen(voor onze planeet)! Een wonder is het als er een komeet op aarde af komt ter grootte van de maan, welke op het laatste moment een 90 graden draai maakt en de aarde niet raakt. Nee een kind dat geboren word is geen wonder; er lopen er nu al 5 miljard van rond op deze planeet. (plus de 4-5 miljard die de aarde al gezien heeft maar er niet meer is).
Ben inmiddels 52 jaar en ook nooit een kinderwens gehad, sterker nog ik ben erg blij dat ik ze niet heb.
Ik heb meer affiniteit met dieren die ook nog eens veel minder problemen geven.
Ben ook niet bang om te vereenzamen want dat ligt ook wel een beetje aan jezelf.
Heb gelukkig een partner die ook niets met kinderen heeft dus WHAT A LUCKY.
Liever een huis vol dieren als 1 kind.
Heerlijke reacties!!! om sommige antwoorden kan ik vreselijk lachen….
Ik denk exact hetzelfde en wordt er echt werkelijk dood-ziek van dat je je altijd maar moet verantwoorden omdat je niet van die etterbakjes op de wereld wilt zetten!
vragen en opmerkingen als
waarom niet?
Ben je niet bang om later eenzaam te zijn?
Dat komt vanzelf wel!
Hier krijg je spijt van.
Vandaag nog een collega, kindjes zijn zoooo leuk, ik heb geantwoord dat ik kinderen vreselijk vindt en gelijk wordt je gezien als abnormaal…
mijn moeder die maar blijft zeuren om een kleindochter… pffffffff
Het kan zelfs nog erger, heb al een paar keer naar mijn hoofd gekregen dat ik als vrouw op de wereld ben gekomen om kinderen te baren!!!
Doe potverdorie normaal stelletje idioten!
Waar bemoeit iedereen zich mee, vindt het ook steeds lastiger om nog vriendelijk te moeten antwoorden als mensen je zulke idiote dingen vragen.
Bedankt voor jullie reacties!!
Groetjes Stephanie
Wordt jij gelukkig van kinderen als je ze niet kan krijgen en die ander perse kinderen van een ander wil om zo bij elkaar te blijven? Ik word daar niet gelukkig van. Straks is het Valentijnsdag en oh oh oh wat is het leuk om mensen te kwetsen, dan zitten we in onze nopjes. Even doorgaan misschien pleeg ik dan zelfmoord of word ik opgenomen. Om foto’s te laten zien van kinderen, om verliefde stelletjes te laten zien en die ander er aan te herinneren dat hij nog steeds niemand zal krijgen. Dat is Nederland elkaar zo kapot maken en als het dan allemaal uitgevoerd is gebeurt er iets wat ze niet verwachten hadden denken ze zo DOM ALS EEN KOE hoe heeft het zover kunnen komen?
De gedachte dat iemand anders het met mijn echtgenote gedaan heeft om zo voor een nageslacht te zorgen omdat ik onvruchtbaar ben of het niet kan maakt dat ik moet huilen om die persoon die ze niet kan krijgen. Hoezo (maken kinderen) gelukkig? Ik wil ze niet. Als ik een relatie wil moet het zo ontiegelijk vlammen dat men jaloers wordt op de hoogte van de vlammen. Al was het maar om die gemene etters terug te pakken, maar dat gebeurt nooit. Het zijn altijd dezelfde die pijn hebben.
Wat heerlijk verfrissend om dit zo lezen! Ik roep al vanaf mijn hele jonge jaren (5 jaar) dat ik nooooooit kinderen zou nemen haha! Mijn zus wel, die riep dan nog veel harder dat ze heeeeeeel vroeg kinderen ging nemen. En zo geschiedde…. Zij blij, en ik… nog VEEL BLIJER haha! Ben nu 34 en sta nog steeds vierkant achter mijn idee van geen kinderen krijgen. IK WIL HET NIET. Ik vind ze vréselijk, en ik vind het (oprecht) heel erg om dat te moeten zeggen, doet me bijna een beetje pijn, maarja soms is de waarheid hard. Ik heb gewoon niks met ze, dat gezeur en dat gezanik en die achterlijke blikken en dat geschooi om snoep en games.. BLEGH.. al die aandachttrekkerij. Ik hecht sterk aan mijn rust en mijn RUSTIGE bezigheden, soms moet ik oppassen op mijn nichtjes en neefjes en ik zie dan al een week lang op tegen die dag 🙁 het put me uit om zoveel toneel te moeten spelen. Maar het blijft me eraan herinneren dat ik de juiste keuze maak. Mijn relatie van 5 jaar is mede stukgelopen op dit feit, jammer dan, I REALLLYYY DON’T want it! Soms kijk ik naar vaders en moeders, en heb ik echt medelijden met ze. Mensen denken van alles over je als je geen kinderen wilt, ik weet daar alles van, dat je niet sociaal bent, en raar, en dat er iets aan je mankeert, ze trekken hun wenkbrauwen zo hoog mogelijk op en zijn beledigt.. alleen maar omdat je niet een paar van die schreeuwende zeurende hulpbehoevende mini exemplaren wilt. Ik heb 2 honden en een kat en ik ben zielsgelukkig. let it be baby… just let it be….. 😉
Ik heb als vrouw bewust geen kinderen. Nooit gewild. Als mensen mij vragen waarom ik geen kinderen wil stel ik altijd de wedervraag of zij kunnen uitleggen waarom zij ze wel willen. Volgens mij is zowel het niet willen als het wel willen een emotie die niet echt is uit te leggen. Daar krijg ik ze altijd mee stil. Kan het aanbevelen.
Rxbfcbgh
Voor nu laten mensen mij met rust, kan zijn door de crisis, dan is er wel begrip voor dat je geen kinderen hebt, vanwege mogelijke geldtekort en teren van het volk. Dan is geen kinderen hebben zeer goed. Zolang het maar in hun interesse is. Ook merk ik op dat er mensen zijn die je accepteren dat je geen kinderen hebt en niet wilt hebben, zonder door te draven waarom wel of waarom niet. Daar ben ik blij om. Heb asieldieren in huis en merk prettige gesprekken op van dames met tig kinderen waarvan paar van die kinderen ook geen kinderen hebben maar huisdieren, dus ja misschien met soort gelijke ervaringen praat wat gemakkelijker en sta je wat meer open voor elkaar, al moet dit geen excuus zijn.
Enkele jaren geleden vond ik een site waarop mensen van gedachten wisselden met elkaar over het niet willen beginnen aan kinderen. Nu ik op zoek ging naar dezelfde site kwam ik alleen uit op deze en ik lees bijna dezelfde verhalen, dezelfde onzekerheden, dezelfde antwoorden en reacties. Inmiddels ben ik 58 en heb nog geen dag spijt gehad van mijn beslissing niet aan kinderen te beginnen, ik geef biologie en hou van mn leerlingen, mn partner die ik al meteen vertelde dat ik niet aan kinderen zou beginnen is al 32jaar. Mijn zeer beminde man. Tegen Frans? Die misschien inmiddels toch vader is geworden, zou ik willen zeggen dat het oneerlijk is ttegenover kinderen om ze te krijgen voor je partner…kinderen voelen dat. Ten tweede zijn er andere mogelijkheden, toen mijn man zei dat hij eigenlijk niet wist of hij grakreeg heb ik met hem afgesproken 2 weken te doen of we een kind hadden…na een paar dagen begreep hij het. Ondanks mijn grote angst hem te zullen verliezen heb ik hem gezegd geen kinderen te willen ook niet voor hem…maar dat als hij een sterke wens zou krijgen dat hij dan of met iemand anders kinderen zou moeten krijgen of een vrouw/ twee vrouwen gelukkig zou kunnen maken met zijn voortplantingsvermogen en dan betrokken kunnen zijn bij dat kind./die kinderen. gelukkig wwas. Hij vebaasd en zei:” lieve schat ik hou van jou, wil met jou leven en oud wordenmet of zonder kinderen” We zijn al heel lang samen hebben de gekste vragen en reacties van veel mesnen overleefd, veel jaloerse reacties weggelachen en zijn geen dag in twijfel geweest of dit voor ons de beste beslissing is geweest. En zoals boven al staat ik ken zo veel mensen die. Kinderen hebben maar hen nooit (meer) zien…Wij weten niet beter en richten ons leven niet in met de gedachte dat er een kind voor ons zou moeten zorrgen…dat regelen we zelf wel!
Mooi stuk! Hier ook bewust kindervrij. En wát een vrijheid! Mijn vriend en ik kunnen reizen, sporten, uitslapen, werken in ons bedrijf en in een te gek huis wonen waar we helemaal verliefd op zijn maar niet kindproof is. Vrienden hebben het geaccepteerd/ keuze gerespecteerd, net zoals wij altijd interesse tonen in hun zwangerschappen en kinderen. Mijn ouders daarentegen hebben slechts hoognodig contact met mij. Zij hebben kleinkinderen van mijn broer en ‘dat betekent alles voor ze’. Zelfs ruzie met mij omdat mijn schoonzus mij egoistisch en onvolwassen noemt en ik dat niet pikte. Mijn ouders namen het voor haar op….ze is nogal een opvliegend type en stel je voor dat het zou betekenen dat ze de kleinkinderen niet meer zien! (Echt waar, heeft mijn moeder bekend)
Hallo contact (asngweh@gmail.com) als u geïnteresseerd bent in adoptie van kinderen, heeft mijn man en ik hier privé aangenomen. Bedankt
Lilian
Hoi dames,
Dit is helemaal de website die ik zoek.
Mensen die er bewust voor kiezen om geen kinderen te willen.
Ik ben Erik, ik ben 34 jaar en kom uit Purmerend.
In mijn vrije tijd ga ik graag naar de bioscoop, terrasje pakken, uit eten, bij mooi weer naar het strand, stedenbezoek, thuis lekker een filmpje kijken etc.
Ben jij die leuke en betrouwbare vrouw, twijfel dan niet om mij een mailtje te sturen.
Graag alleen serieuze reacties.
Ik vind leeftijd niet zo heel belangrijk.
Als je maar ergens tussen de 20 en 40 jaar bent.
Mijn mail adres is erikw2009@live.nl
Groetjes Erik
Ik ben 25 en wil geen kinderen. Regelmatig krijg ik die vragen gesteld, en je voelt je er meteen slecht door. Alsof de keuze die je maakt iets slechts is.
Ik word echt gek van kinderen, ik krijg er hoofdpijn van en wil niet langer dan 1 dag in hun buurt zijn. Geen idee hoe dat komt, maar ik denk al zo sinds vroeger. Daarnaast kosten kinderen je een fortuin, je gaat regelmatig aan bv. je “vakantie centjes” moeten zitten omdat zoon/ docherlief percé die te dure Smartphone wilt. Dat zie ik ook niet zitten..
Moeilijk. Een moeilijk onderwerp, maar iets waar elke vrouw (en man) over nadenkt. Door in aanraking te komen met gezinnen waar het minder goed mee gaat, door te weten dat een kind hebben niet alleen maar leuk is, maar ook verdriet kan geven, denk ik dat kinderen nemen een weloverwogen keuze moet zijn. ”Oeps ik ben zwanger” bestaat niet en daar heb ik dan ook een persoonlijke hekel aan. Alsof je nog nooit van een morning-afterpil hebt gehoord of überhaupt niks weet van bescherming. Er is geen leeftijd, er is geen maand, er is eigenlijk helemaal geen goede of slechte tijd voor het nemen van een kind. Wat wel belangrijk is is je partner. Is de vrouw of man waar je mee bent ook de vrouw of man waar je een kind mee zou willen? Is hij betrouwbaar? Is hij lief? Is hij zeker van zichzelf en houdt hij van jou zoals je bent. Als iemand goed voor jou is is hij ook goed voor het kind wat je samen op de wereld zet. Belangrijk is ook denk ik dat je durft los te laten, dat je het niet alleen doet maar dat je het samen met je partner doet. Je hebt allebei iets te zeggen over opvoeding. Los laten gaat niet alleen over je kind durven los laten, maar ook los laten dat jij de moeder (meestal zijn het de moeders, sorry) bent en daarom het alleen-recht hebt om te weten wat goed voor een kind is. Helaas pindakaas. Dat gaat dus niet op. Als je besluit samen een kind te krijgen en op te voeden, neem je daarmee ook de verantwoordelijkheid om opvoeding te delen en te vertrouwen op ieder zijn of haar aandeel daarin. De meeste kinderen die trouw zijn aan een partner, die de basis kennen van een goede opvoeding, hebben ouders of hebben ouders gehad die opvoeding zien als iets wat je samen doet en niet alleen. Samen doen en niet alleen is altijd een betere basis voor een kind.
Ik hoop hiermee jullie allen een stukje wijsheid mee te hebben gegeven.
Ik zit zelf ook in een lastige situatie. Mijn vriendin wil heeft een kinderwens, maar ik niet. Ik erger me dood aan kinderen en ben niet bereid om mijn vrijheid op te geven om 18 jaar voor een kind te zorgen. We hebben al vaak gesprekken gehad hierover en het kwam bijna tot een breekpunt, totdat ik ingaf en zei dat ik misschien later alsnog kinderen zou willen. We hebben een huis gekocht, maar mijn gevoel om geen kinderen te nemen later is alleen maar gegroeid. Ik weet niet hoe ik nu verder moet om dit aan te kaarten.
Geweldig om dit te lezen! Ik ben een kerngezonde vrouw van bijna 28 en dus volgens mijn omgeving en de samenleving is het tijd voor kinderen. Al sinds ik kleuter ben en snapte wat het inhield wil ik al geen kinderen. Ergerde me als 10 jarige al aan kleine (onopgevoede) kinderen. Er is alleen een enorm taboe op vrouwen die geen kinderwens hebben, en ik ben al als van alles bestempeld. Koud, egoïstisch, negatief, verbitterd, raar (ik ben alles behalve), en dat allemaal omdat ik de keuze maak mijn leven op z’n fijnst en volledigst te leven…? Altijd die minachtende “Wacht maar tot je wat ouder bent…” of “Hoezo niet? Is toch leuk?” Nee voor sommige mensen zijn kinderen niet leuk. Motoren, reizen, vakanties, katten, mooie ervaringen, vrijheid, rust, een goed lijf, jezelf ontwikkelen, dát is pas leuk! Mijn familie heeft het eindelijk geaccepteerd en hebben het er niet meer met me over. Maar sommige vrienden nog wel. Ik vind het bloedirritant. Ik vraag mensen met een kinderwens toch ook niet “Waarom?” of keur hun levenskeuzes af? Er is vanuit de maatschappij zo’n sterk beeld over “hoe het moet” en als je niet meedoet ben je een paria. Nou, dan maar een paria. Wel een hele gelukkige en ontspannen paria 😉
Ik ben nu 41 (vrouw) zou nog best kinderen kunnen krijgen maar ik ben best blij dat ik niet in die molen zit. Het is voor mij onvoorstelbaar dat zo weinig mensen hun hersenen gebruiken en maar door blijven fokken! dan hebben ze 3 kinderen. En het ergste is dat het als excuus wordt gebruikt dat ze zo moe zijn. Ik kan alleen maar denken: maar niemand heeft je gedwongen jezelf 3 x voort te planten. Ik vind het zo ontzettend arrogant én egoistisch als jij denkt dat de wereld zit te wachten op 3 voorplantsels. Waarom? Er zijn al zo veel mensen, de CO2 uitstoot daargelaten, dat is nl ook nog iets de vervuiling. Er is overbevolking en er moeten minder mensen komen ipv meer. Het feit dat mensen zichzelf zo belangrijk vinden dat ze zich per se moeten voortplanten, ik vind het feitelijk getuigen van een gigantische arrogantie. En neem er dan 1. Maar 3? Troost gebied dat alleen de zeer intelligente types kiezen voor geen kinderen.
ik ben zelf nog jong (16), maar word nu al geconfronteerd met het feit dat als ik later groot ben kinderen zou moeten hebben. roep al sinds mijn 7e (zover ik weet) dat ik kinderen haat en ze nooit wil hebben. Als ik de reacties hier lees, zie ik allemaal mensen al op een leeftijd waar de meeste mensen zich al druk om maken om kinderen te nemen en wie nog niet kinderen heeft gelijk vragen worden gesteld van waarom niet. ik heb er al veel moeite mee dat mensen nu al zoiets over mij kunnen bepalen en vinden. En denk dat het later nog moeilijker voor me zal worden. Ik word onmenselijk genoemd doordat ik anders over kinderen denk, want iedereen vind kinderen schattig toch!? Heb om bepaalde redenen dat ik nu al kan zeggen ik wil en kan gewoon geen kinderen nemen, hoe graag anderen het ook vindt dat het moet. Maar ik wil gewoon dat mensen mij op deze leeftijd ( en anderen) met rust laten over een onderwerp dat pas later aanbod komt. Ik heb mijn keuze al gemaakt en hoop dat het ook zo blijft, er komt later geen kind bij mij in huis!
Ik kan heel goed omgaan met mijn niet-kinder-wens, er moet echt niemand proberen hierover te zeiken tegen mij, want ik sta sterk in mijn schoenen. Ik heb me ongeveer 30 jaar geleden laten steriliseren, en dat was de aller-allerbeste beslissing ooit. Nooit schrik moeten hebben van een ongelukje is een zalig gevoel.
“Zeg, hou je schapen thuis ? Nee ? Ben je tegen schapen,…? Je weet niet wat je mist ! Je zal nog wel van gedacht veranderen later en een lief schaapje in huis halen. Je krijgt er zoveel liefde en warmte van. Je bent echt wel egoistisch als je zelfs nog geen schattig wollig schaapje wil. Met een extra schapenkamer in te richten, droog gras en stro op de grond, gaat perfect hoor, maar je moet er wel wat voor doen natuurlijk. Echt niet ? Wat heb je tegen schapen dan ?”
AVROTROS is bezig met een nieuwe online serie waarin taboes worden doorbroken en onderbelichte standpunten bespreekbaar worden gemaakt. Hiervoor zoeken we vrouwen die bewust kinderloos willen blijven en zich daarom hebben laten steriliseren, of dit van plan zijn. Waarom heb je hiervoor gekozen? Hoe reageerde je omgeving op deze wens? Ben je het traject al ingestapt? Zo ja, hoe verloopt het proces? Wij horen graag je verhaal! Bij interesse kun je mailen naar: nina.peijen@avrotros.nl
Hoi. Ik en mijn partner kiezen ook voor een kindervrij bestaan. Ik heb gewoon niets met kinderen. Ik heb niets tegen ze ,maar ik heb geen zin om mijn eigen leven op een 2e spoor te zetten omdat er een kind moet worden opgevoed. Veel kinderliefhebbers snappen dat niet. Ik krijg vaker de vraag: maar je ouders hebben jou toch ook gemaakt? Nu moet jij ze kleinkinderen geven. Dan kook ik bijna. Dat mijn ouders mij in een geile bui hebben gemaakt vind ik prima,ik hou van het leven. Maar vind dat geen rede om zelf er een full time baan van ouder bij te nemen.
Hi !
Echt een fijn artikel. Ik heb zelf ook nog geen plannen. En mijn partner ook niet (gelukkig). En ik vind het fijn om je antwoorden te lezen ik had met regelmaat zoiets van “I know right!?”. Mijn partner en ik houden van de vrijheid. Ik heb niks tegen kinderen. Maar mijn eierstokken zijn nog nooit gaan rammelen van baby’s en kinderen. En vind het juist zo jammer dat je je haast moet verantwoorden over waarom ik liever geen kinderen wil tegenwoordig..
Mijn partner en ik vinden het leven zonder meer dan prima. Enkel ons en onze huisdieren.
Hi wat een verhalen allemaal, best nog wel wat negativiteit ook.
Ik ben gek op kinderen en dieren, noem ‘t maar even, en dat is ook wederzijds…..
Tevens begrijp ik volledig waarom mensen kinderen willen. Niet alleen werkt het zo in de biologie( sterke drang om voort te planten) maar ook is door de eeuwen heen onze maatschappij zo ingericht. Allemaal volkomen logisch.
Dat ik, en anderen hier geen kinderen willen, dat is, puur biologisch, tegennatuurlijk. En dat is ook prima.. En de natuur werkt zo: voor een deel lost het zichzelf op, immers, wil je geen kinderen, krijg je ze niet en daar waar de drang het grootst is, krijgt men kinderen en die hebben dus grotere kans, in de genen, om ook kinderen te willen. Nogmaals prima.
Maar ga nu gewoon niet die discussie aan, windt jezelf niet zo op als mensen dat vreemd vinden, want (biologie en maatschappij, technisch is dat ook vreemd. Leef dus vooral zoals jezelf wil leven en laat mensen toch lekker zeggen wat ze willen zeggen. Bij elke discussie hierover alleen maar zeggen. Ik begrijp je en respecteer je mening en het enige wat ik van je vraag is mijn mening ook te respecteren. En dat is het. Ga er gewoon niet verder op in. Is alleen maar negatieve energie.
Het is op sommige gebieden practisch wel eens lastig. Laat ik het vooral even bij mezelf houden: ik ben 42 en single, date wel eens, maar ultimo is er geen plek waar je kan daten met mensen die ook bewust geen kinderen hebben.
Het is leuk dat (in mijn geval) 40 plusses op me reageren, die zijn dus ouder en hebben vaak, soms op latere leeftijd, het besluit genomen om geen kinderen meer te, ik zeg toch maar, hoeven…… Maarja, ik ben niet op zoek naar 40 plusses, maar 30 plussers en tja…….. Dan merk ik toch dat 95% toch nog wel stiekem hoopt op Kids of zo gefrustreerd reageren op kinderen dat ik denk…… Pfffffffff.
In het kort: laat je niet provoceren, het boeit echt geen zak wat anderen vinden, accepteer de wereld en accepteer dat de wereld jou keus anders kan ervaren dan jij zelf. Gelukkig heb ik alleen maar mensen om me heen die ( ookal hebben ze wel of geen kids, maar ook mijn ouders, het volledig prima vinden, maar zelfs ook snappen, prettig, maar niet noodzakelijk.
Zijn er ook nog mensen die bewust geen kinderen willen en daar dus helemaal(dus ook met de omgeving) senang mee zijn?
Dus relax!